نام کتاب: رضايت از زندگي
نویسنده: عباس پسندیده
انتشارات: قم، سازمان چاپ و نشر دارالحدیث، ۱۳۸۴.
زندگى، در انديشه دينى، مزرعه آخرت و خاستگاه رسيدن به كمال اُخروى است. گروهى به غلط، دين را «زندگى ستيز» مى‌دانند و گروهى به اشتباه، «زندگى پرست» مى‌شوند و ممكن است آنانى كه از تفكر زندگى ستيزى جدا مى‌شوند، به دامان زندگى پرستى درافتند. دين نه زندگى ستيز است و نه زندگى پرست؛ بلكه دين، زندگى را بستر تكامل و مقدمه آخرت مى‌داند. از این رو، زندگى موفق، زندگى‌اى است كه توأم با رضايت و خرسندى باشد. اگر زندگى، بستر تكامل است، رضامندى هم شرط موفقيت در زندگى است. كسانى مى‌توانند به تكامل بينديشند كه با زندگى خود، مشكل نداشته باشند. ميان «مشكل داشتن در زندگى» با «مشكل داشتن با زندگى» تفاوت وجود دارد. همه انسان‌ها در زندگى مشكل دارند؛ اما انسان موفق، كسى است كه با زندگى‌اش مشكل نداشته باشد و اين يعنى رضامندى از زندگى. براى رسيدن به موفقيت بايد به رضامندى رسيد و كسب رضامندى، مهارت خاصّ خود را مى‌طلبد. بدون مهارت، نمى‌توان به رضامندى دست يافت. براساس پژوهش حاضر راهى را كه دين براى رسيدن به آرامش و رضامندى معرفي مى‌كند و شيوه‌اى را كه براى درمان بيمارى‌هاى روانى در عصر افسردگى ارائه مى‌دهد، مى‌توان «واقعيت درمانى شناختى» ناميد. اين روش متفاوت با روش واقعيت درمانى و روش‌هاى شناختى است. لذا اين شايستگى را دارد كه با تلاش‌هاى پژوهشگران به نظريه‌اى روان شناختى تبديل گردد .
تهیه و تنظیم: سایت رسالات